Cash 90 Homage Johnny Cash CC Het Gasthuis Aarschot (27-01-2022) report & photo credits: Rootsville info organisatie: 'CC Het Gasthuis © Rootsville 2022

Johnny Cash blijft ook lang na zijn dood het muzikale landschap beroeren. Iedereen heeft wel enige affectie met "The Man in Black" en diens diepe baritonstem die op 12 september 2003 en enkele maanden, na de dood van zijn vrouw June Carter (1929-2003), aan suikerziekte kwam te overlijden. Legendarisch waren albums "Johnny Cash at Folsom Prison" (1968) en "Johnny Cash at San Quentin" (1969) om er maar een paar te noemen.

Een groepje Belgische muzikanten zagen het wel zitten om "Johnny Cash" met een gepaste show Cash te eren voor diens 90ste verjaardag vandaar de titel "Cash 90". Zijn begeleidingsgroep van destijds als de "Tennessee Two" met daarin Luther Perkins (1928-1968) op Telecaster en Marshall Grant (1928-2011) op basgitaar konden er evenwel niet bijzijn vanavond. Zelfs de in 1960 toegetreden drummer drummer "W.S "Fluke" Holland (1935-2020) gaf verstek. De reden hiervoor was crystal clear want Johnny, June en deze "Tennessee Three" zijn begonnen aan een "Never Ending Tour" in de "Grand Ole Opry" hierboven. Alleen de patron daar kan er niet bij zijn want...Jesus has left the building.

Uit de lijst van talrijke shows over Johnny Cash selecteerden we met "Rootsville" die van "CC Het Gasthuis" in Aarschot. Daar kwamen we de leden van de "Tennessee Eight" te ontmoeten, de band die hiervoor verantwoordelijk is gesteld. Acht van eigen bodem afkomstige muzikanten als Guy Swinnen, Nathalie Delcroix, Patrick Riguelle, Bjorn Eriksson, Piet De Pessemier, Axl Peleman, Jan Hautekiet en Ron Reuman transformeerden zich voor deze "Tour" in de "Tennessee Eight". In het verleden zag ik al "The Curch Of Cash", een Amerikaanse band waarbij je de reïncarnatie van deze iconische persoon akelig echt kon beleven. Onder onze "Tennessee Eight" niet één iemand met een bariton stem, laat staan volledig in "Black", dus bereidde ik me dan maar voor op de "liekes" van Cash in een eigentijds jasje.

We gingen dan zo maar gewoon het rijtje af met als eerste in de rij Piet De Pessemier. Van hem weten we dat hij een smetteloze Neil Young kan neerzetten en kijken we zo uit naar zijn vertolking van het alom gekende "Folsom Prison Blues". Duidelijk werd dat er geen klakkeloos overgenomen covers zullen horen vanavond maar met zorg zorgvuldig bewerkte versies van Cash songs. Alsof alles aan elkaar gelijmd liepen we zo het rijtje af en kwamen we uit bij de MC van de band Patrick Riguelle. Hij bracht samen met de voltallige band het nummer "Don’t Take Your Guns To Town" eentje uit het album "The Fabulous Johnny Cash" uit 1958.

De ritme sectie met drummer Ron Reuman en bassist Axl Peeleman, evenals keyboardspeler Jan Hautekiet waren door het drukke podium moeilijk in de lens te vatten en dus gingen we maar gezwingd het rijtje af en kwamen we zo uit bij diene van "The Scabs", Guy Swinnen. Voor hem werd het de taak om "Orange Blossem Special" tot een goed einde te brengen. Hierbij kreeg hij hulp van Patrick Riguelle op de smoelschuif. Tamelijk OK deze versie alleen het denderende einde viel wat weg bij dit Bluegrass nummer van Ervin T. Rouse uit 1938. Uit de Kalmthoutse prairie was ondertussen ook Nathalie Delcroix zich op het podium komen nestelen.

Met Nathalie Delcroix kregen we "Walk The Line" voorgeschoteld, een nummer dat uit Cash zijn eerste album "Johnny Cash and His Hot and Blue Guitar" en als single werd uitgebracht in 1956. Dit nummer nestelde zich ook standvastig in de "Evergreen Top 1000". Na de gezwinde danspasjes van Nathalie en haar prachtige vertolking komen we zo uit bij haar echtgenoot "Bjorn Eriksson" en beiden tekenen in de dagdagelijkse leven ook voor het Country- en Bluegrass "Eriksson-Delcroix". Bjorn vertolkte het voor het grote publiek minder bekende "Straight A’s In Love".

Aan Piet De Pessemier dan om terug een stapje naar voor te zetten met het immens prachtig "Sunday Morning Comin Down". Een nummer dat Kris Kristofferson in 1969 uit zijn pen liet vloeien. Een nummer dat voor beide een dikke hit werd, dit naast enkele anderen. In 1955 brachten Johnny Cash & The Tennessee Two hun eerste single "Hey Porter" uit waarna het terug de beurt was aan Scabs frontman Guy Swinnen voor zijn versie van "Cocaine Blues". Het nummer werd door Cash gebracht tijdens zijn bezoekje aan "Folsom Prison" in 1968. Het echtpaar Delcroix-Eriksson brachten vervolgens "If I Were A Carpenter", een nummer van Tim Hardin dat hij destijds schreef voor Bobby Darin die het uitbracht in 1966. Johnny Cash's versie verscheen in 1970.

Vervolgens kregen we een akoestisch rustpunt en konden een paar leden van deze "Tennessee Eight" een rustpauze inlassen. Het intermezzo dat toen volgde was wel heerlijk waar Piet, Patrick, Nathalie en Bjorn zich met gitaren en een autoharp. Samen geschoold achter een Bluegrass-mic brachten ze zo "Wildwood Flower" en "Girl From The North Country" waarbij ook Jan Hautekiet de groep kwam versterken op de subtiele klanken van een accordeon.

Kregen we ook nog te horen, "Cry Cry Cry", de Folk traditional "The Wayfaring Stranger" en incluis het verhaaltje van Guy Swinnen's tante Francine, ook nog "Thing Called Love". Met "Jackson", "Ring Of Fire" en het uit 1958 afstammende "Luther Played The Boogie Woogie" voelden we het aan ons water. Het einde was nakend...

We keken uit naar het einde en ik verwachtte een stampend en klappend publiek waarbij de "Tennessee Eight" zouden terugkeren alsof ze in "San Quentin" waren. Terug kwamen ze wel maar de lyrics you've been livin' hell to me kwamen te veranderen in "Hurt", sober gebracht door Axl Peeleman, gevold door de apotheose met "Big River". Einde van het concert met in gedachte If I could start again, A million miles away, I would keep myself, I would find a way. Ook in "Osschot" kregen ze een staande ovatie en steunden we onze Belgische muzikanten, spots out, That's All Folks. (Met dank aan Maaike)